Ik verloor helaas een paar maanden nadat ik met mijn blog psychokiller was begonnen mijn huis door een verwoestende brand.
Er was niet veel meer over van mijn plek.
Dat wat ik voelde de volgende dag, is moeilijk samen te vatten in een woord.
Verlies?
Vrij letterlijk eigenlijk. Maar het kwam eerder in de buurt van dat gevoel als je hoort dat je opa is overleden.
Rouw.
Maar het is niet helemaal het juiste woord.
Nu, meer dan tien jaar later, heb ik pas het juiste woord gevonden.
Onthutst, met een rouwrandje.
Iedereen in mijn omgeving was geschrokken. Iedereen in mijn omgeving kon maar niet ophouden te praten over hoe erg het hun leek om al hun spullen te verliezen in de brand.
Maar dat was niet deze vreemde vorm van eenzaamheid die ik voelde.
Ik was ook niet ontgoocheld doordat al mijn spullen weg waren.
- Mijn xbox.
- Mijn onderbroeken.
- Al mijn boeken.
- Meer dan 200 cd’s.
- Mijn laptop.
Alles was weg. Nieuwe realiteit. Ik voelde daar niks bij. Oprecht niet.
Maar ik voelde wel veel.
Uiteraard.
Ik was onthutst.
De plek waar ik elke dag naar terugging, bestond opeens niet meer.
Niet alleen dat. Ik was pas een uur weg toen de brand uitbrak.
Op elke normale dag zou ik nog in huis zijn geweest.
Maar dat was ik niet.
Wat had ik gedaan als ik daar nog was?
Zware gevoelens. Wekenlang.
Mijn hele dagelijkse routine weg.
Dat doet wat met een mens.
Ik heb niet per se heel veel geschreven in deze periode. Al is een aantal teksten wel uit het diepste van mijn ziel gekomen.
(Helaas heb ik geen idee meer waar deze teksten zijn gebleven.)
In de maanden die volgden, ebde het zware gevoel langzaam weg.
Tot ik een jaar later op het internet een video zag van een verwarde man die zijn eigen huis in de fik had gestoken.
En daar kwamen de tranen. Inclusief schokken met de schouders.
Diep in mij zat het verdriet nog steeds.
Net zoals die keer dat ik op een druilerige dag bij het busstation in de kou zat te wachten. Een brandweerwagen zoefde voorbij.
Slik.
Maar anno nu, als ik een brandweerwagen langs zie zoeven gebeurt er negen van de tien keer niks meer in mij. Niet eens een herinnering aan toen.
Behalve op de dagen dat ik me moe en emotioneel voel. Dan juist weer wel.
De intensiteit is dan weliswaar minder geworden, maar het zit nog steeds diep in mij verborgen.
Te wachten tot ik weer een woord vind om het te omschrijven.
Om van mijn tragedie kunst te maken.
Als je er klaar voor bent, kan Tomson Darko je helpen:
1) 5 (micro) lessen voor de overdenker om je gevoelens beter op papier te zetten op schrijfjegevoelensop.nl
2) Schrijf in drie weken een kort verhaal onder mijn supervisie.
3) Als je het aandurft: Schrijf in zes weken drie korte verhalen. Tussendoor mail ik je elke dag de regels van minimalistisch schrijven.
