De enige reden dat we onszelf niet zo goed begrijpen, is omdat we de oorsprong van gevoelens, gedachten en gedragingen niet heel goed weten.
Maar om te voorkomen dat we in een psychose raken, maakt ons hoofd toch een zelfbeeld.
Het idee van een ik.
Weet jij waarom je jezelf vaak lelijk vindt overkomen op foto’s die anderen net van je gemaakt hebben?
Ons hoofd heeft namelijk een zelfportret opgeslagen. Je kop heeft het zelfportret mooier gemaakt dan je daadwerkelijk bent.
Daarom val je zo tegen op die foto’s!
Heftig.
Dit voorbeeld komt uit het boek Mensenkennis en misverstand. In het Engels als Mindwise verkrijgbaar.
Goed.
- Je staat in de supermarkt voor het schap van de pindakaas en chocopasta, op zoek naar appelstroop. Je oog valt op de hagelslag en je denkt: ‘Waarom ook niet? Weer eens wat anders.’
- Je pakt de rode huismerkverpakking uit het schap en legt die in je boodschappenmandje.
Als ik nu aan jou vraag hoe je tot deze beslissing bent gekomen, wat zou je dan antwoorden?
Je gaat dan pas nadenken over je keuzes en je zult argumenten aanvoeren die je logisch lijken.
- De prijs.
- De smaak.
- De kleur van de verpakking.
- Het mooie weer buiten.
Maar het grote waarom blijft onbeantwoord, waarom je dat dacht en voelde.
We weten gewoon niet zo goed waarom we iets denken of voelen of doen.
We weten het gewoon niet.
We maken er altijd een logisch verhaal van. Maar dat is altijd achteraf.
Op zich is het niet erg dat we het niet weten. Het leven is in zekere zin een mysterie.
De valkuil is alleen dat we ons al gauw superieur gaan voelen tegenover anderen.
We denken door onze gedachten en gevoelens de wereld beter te begrijpen dan de ander. Omdat we de wereld vanuit onszelf zien.
Zij zijn degenen die in nepnieuws trappen. Niet ik. Zij trappen in deze marketingstunt. Niet ik.
Dit wordt naïef realisme genoemd.
Ook jij hebt er last van.
Als je in de auto zit, rijdt iedereen om je heen óf te langzaam óf te snel.
Wat een heel naïef perspectief is.
